Nakręcony w 1978 roku z bardzo małym budżetem (co niestety wyraźnie widać), film do dziś pozostaje legendą. Chyba ze względu na ciężki klimat i minimalizm środków wyrazu (genialna muzyka Carpentera). Zrujnowane przedmieścia LA przypominają raczej Somalię z czasów wojny domowej niż USA, ale w latach 70-tych tak faktycznie wyglądały getta niektórych wielkich miast w Stanach. Co najpiękniejsze w tym filmie to masy zdesperowanych żuli, próbujących zdobyć słabo broniony posterunek policji w stanie likwidacji. Ukazani zostali jako okrutna chołota bez perspektyw, w jakże charakterystyczny dla Carpentera sposób ("Ucieczka z Nowego Jorku").

Fabuła w skrócie: z wojskowych lub policyjnych magazynów zostaje skradziona duża ilość broni, która dostaje się na ulicę. Aby ją odzyskać, policja organizuje zasadzkę. W policyjnej zasadzce ginie paru członków ulicznego gangu. Później widzimy, jak "wodzowie" lokalnych gangów jeżdżą po przedmieściach, wypróbowując skradzioną broń na przypadkowych osobach (np. zabijając dziecko czy sprzedawcę lodów). Gdy przypadkowy przechodzień zabija jednego z nich w odwecie za śmierć córki, po czym znajduje schronienie na posterunku policji będącym w stanie likwidacji, "wodzowie" wysyłają masy żuli, aby go zdobyć w celu wymordowania wszystkich znajdujących się w środku osób. Co charakterystyczne, czterech warlordów (watażków) nie wypowiada przez cały film ani jednego słowa. Bandy spragnionych mordu, naćpanych meneli, szturmujących komisariat, zostały przedstawione w sposób charakterystyczny dla zombies z "Nocy Żywych Trupów": masa słabo uzbrojonego, likwidowanego na bieżąco mięsa wlewa się na bronione terytorium, powodując szybkie wyczerpywanie się amunicji u obrońców. Te zombies różnią się tylko tym, że są żywe, naćpane i uzbrojone (niektóre w kije i łańcuchy, niektóre w broń palną).

Polecam fanom kina klasy B ze względu na niepowtarzalny klimat!